ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΑΥΞΕΝΤΙΟΥ

του Χρήστου Χαρίτου

Το επιβλητικό άγαλμα του Γρηγόρη Αυξεντίου στην Ιερά Μονή Μαχαιρά.
Λευκωσία, 1η Απριλίου 1955. Βόμβες εκρήγνυνται σε διάφορα σημεία της πόλεως. Την ευθύνη αναλαμβάνει η Εθνική Οργάνωση Κυπρίων Αγωνιστών (Ε.Ο.Κ.Α.), αρχηγός της οποίας είναι ο συνταγματάρχης ε.α. Γεώργιος Γρίβας-Διγενής, αρχηγός της εθνικής οργανώσεως «Χ» κατά την διάρκεια της κατοχής. Μάχιμος αξιωματικός ο Γρίβας, από την Μικρά Ασία έως τα Δεκεμβριανά, αναλαμβάνει τον ένοπλο αγώνα κατά της αποικιοκρατικής Μεγάλης Βρετανίας, με τελικό σκοπό την Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα, διακαή πόθο του Κυπριακού Ελληνισμού.
Ο Γρίβας έχει στρατολογήσει εδώ και 2 χρόνια αρκετούς Κυπρίους σε αυτό τον αγώνα. Ξεχωρίζει όμως ένας: ο Γρηγόρης Αυξεντίου. Ο Αυξεντίου έχει υπηρετήσει ως έφεδρος Αξιωματικός στον Ελληνικό στρατό και έχει αφοσιωθεί στον αγώνα για την Ένωση με την Ελλάδα. Αναλαμβάνει υπαρχηγός της ΕΟΚΑ και διευθύνει τις πρώτες στρατιωτικές επιχειρήσεις εναντίον των Βρετανικών στρατευμάτων κατοχής. Οι Βρετανοί τον επικηρύσσουν αμέσως και οι φωτογραφίες του «κοσμούν» όλα τα βρετανοκρατούμενα αστυνομικά τμήματα. Οι «ειδικές δυνάμεις» των Βρετανών επιφορτίζονται με την σύλληψη του Αυξεντίου, νεκρού ή ζωντανού.
Τρίτη, 3 Μαρτίου 1957. Οι Βρετανοί έχουν πληροφορίες ότι ο Αυξεντίου κρύβεται στην Μονή του Μαχαιρά. Εκατοντάδες κομμάντο περικυκλώνουν την μονή και οι έρευνες επεκτείνονται στα δάση της περιοχής, τα οποία είναι αρκετά δύσβατα και προσφέρονται για απόκρυψη. Μία περίπολος των Βρετανών ανακαλύπτει ένα κρησφύγετο μέσα στο έδαφος. Μέσα σε αυτό βρίσκεται ο Γρηγόρης Αυξεντίου με 2 αντάρτες της ΕΟΚΑ. Αμέσως οι Βρετανοί τον περικυκλώνουν και ζητούν την παράδοσή του. Ο Αυξεντίου διατάζει τους 2 άνδρες του να παραδοθούν, αλλά ο ίδιος δεν παραδίδεται. Ένα νέο «μολών λαβέ» ακούγεται στο Ελληνικό έθνος.
Οι Βρετανοί κομμάντο επιχείρησαν πολλές φορές να μπουν στο κρησφύγετό του, αλλά μάταια. Μετά από ώρες μάχης, οι Βρετανοί έδωσαν εντολή σε ένα ελικόπτερό τους να ρίξει βενζίνη μέσα στο κρησφύγετο και του ζήτησαν για τελευταία φορά να παραδοθεί. Η απάντηση του Αυξεντίου ήταν μία νέα ριπή αυτομάτου, αν και ήξερε τι τον περίμενε. Οι Βρετανοί δεν δίστασαν να βάλουν φωτιά στην βενζίνη και να τον κάψουν ζωντανό. Το σώμα του Γρηγόρη Αυξεντίου κάηκε, η ψυχή και το πνεύμα του όμως έμεινε αθάνατο, αιώνια παρακαταθήκη για τους Έλληνες στο αίμα και το πνεύμα. Στο σημείο της θυσίας του υπάρχει ένα υπέροχο τεράστιο άγαλμα του γλύπτη Νίκου Κοτζαμάνη, είχα την τιμή να τον γνωρίσω όταν σπούδαζα στην Αγγλία, το οποίο αποτελεί πρότυπο μνημειακής τέχνης.
Εφέτος συμπληρώθηκαν 50 χρόνια από την θυσία του Αυξεντίου. Οι νεοέλληνες αγνοούν ακόμη και το όνομά του, έχοντας εκπορνεύσει την αξιοπρέπειά τους και έχοντας απωλέσει κάθε τιμή και συνείδηση. Δεν θέλουμε Αυξεντίου σήμερα, δεν μας χρειάζονται. Θέλουμε μόνο κανέναν βουλευτάκο, δήμαρχο ή κομματάρχη, για να μας βάλει συμβασιούχους στο δημόσιο. Δεν έχουμε ανάγκη από ήρωες. Ήρωες χρειάζονται μόνο τα ζωντανά έθνη, εμείς είμαστε πλέον «πολυπολιτισμικοί». Το παράδειγμα του Αυξεντίου όμως ας φωτίζει τον δρόμο μας. Τον δρόμο του χρέους και του καθήκοντος. Διότι όπως έλεγε ο Νίτσε «μονάχα εκεί όπου υπάρχουν τάφοι, υπάρχει και ανάσταση». Καλή Ανάσταση Έλληνες.

Οι καλοί μας γείτονες Νο1

Εφορμούμενος από τις πρόσφατες εξελίξεις στην ΕΕ και τις σχέσεις της με τη Τουρκία,έψαξα για κάποια σχετικά έγκυρη μελέτη της ιστόριας της εξωτερικής πολιτικής της Τουρκίας,ουσιαστικά όμως της πολιτικής της προς την Ελλάδα.Βρήκα ένα βιβλίο των εκδόσεων "Γνώση", το οποίο εκδόθηκε σε συνεργασία με το Ελληνίκο Ίδρυμα Αμυντικής και Εξωτερικής Πολιτικής. Από αυτό προέρχονται τα περρισότερα στοιχεία που θα αναφέρω, ώστε να διαφωτιστεί λίγο το πλαίσιο μέσα στο οποίο διαμορφώνεται η σημερίνη Ελληνοτουρκική Φιλία,οπότε και η είσοδος της Τουρκίας στην ΕΕ.
Ελληνοτουρκικά ζητήματα υπάρχουν από τότε που δημιουργήθηκε το Τουρκικό Κράτος, δήλαδη στο ξεικίνημα της δεκαέτιας του 20.Μετά την Μικρασιατική Καταστροφή το πάνω χέρι το είχαν ξεκάθαρα οι Τούρκοι.Είχαν διαλύσει τον ελληνικό στρατό, ο οποίος χρεαιζόταν χρόνο για να αναδιοργανωθεί έτσι ώστε να έχει ελπίδες ενάντια σε μια Τουρκική προέλαση.Μάλιστα,θα μπορούσαν να κατακτήσουν μέχρι και την Μακεδονία, αν δε τους απέτρεπαν από αυτό οι Μεγάλες Δυνάμεις και οι τεράστιες εσωτερικές αναταραχές(π.χ.Κούρδοι) που απασχολούσαν τις στρατιωτικές δυνάμεις τους.Παρόλαυτα δεν δίσταζαν να απειλούν με επίθεση και να έχουν πόλλες απαιτήσεις από την Ελληνική πλευρά, μιας και αυτοί ήταν οι νικήτες και εμείς οι ηττημένοι.Τα πραγμάτα υποτίθεται οτι θα τακτοποιούνταν μέσω της συνθύκης της Λωζάνης, αλλά και αυτή άφησε αρκετές εκκρεμότητες, κυρίως σε σχέση με το μειονοτικό πρόβλημα και την ανταλλαγή πλυθησμών.
Το πρόβλημα που αντιμετώπιζε η Τουρκία ήταν οτι ήθελε να απαλλαχθεί απο τον περισσότερο δυνάτο ελληνικό πλύθησμο και κυρίως απο τους Κωνσταντινοπουλίτες.Αυτούς το κεμαλικό καθεστώς τους καταδίωκε σταθερά,όχι μόνο λόγω των μεγάλων τους περιουσίων αλλά και επειδή είχαν μεγάλη πολιτισμική επιρροή ως ιδιαίτερα μορφωμένα άτομα σε μια χώρα με τεράστιο ποσοστό αγραμματοσύνης.Έπισης είναι γνωστό οτι το Φανάρι είχε πολλούς δεσμούς με το παλιότερο οθωμανικό καθεστώς, οπότε είχε και πολιτικη εξουσία.Το εθνικιστικό καθεστώς ήθελε με κάθε τρόπο την εθνικοποίηση της Τουρκικής γραφειοκρατίας και πολιτικής,σε αντίθεση με το πολυεθνικό καθεστώς της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.Μια υπονόμευση από το Φανάρι ήταν απαράδεκτη.
Έτσι άρχισε μια αντιδικία μετάξυ ελλήνων και τούρκων διπλώματων για το πoiός θεωρείται etablis(μη ανταλλάξιμος κάτοικος της Κωνστατινούπολης) κάθως και για την αποζημίωση των περιουσιών των μειονοτικών της κάθε χώρας,υπό τον έλεγχο της Μεικτής Επιτροπής Ανταλλαγής Πλυθησμών, οπόυ αντιπροσωπεύονταν και οι Μεγάλες Δυνάμεις με τρείς ουδέτερους αντιπροσώπους.
Οι Τούρκοι σταθερά απαιτούσαν τον συμψηφισμό των περιουσιών των Κων/λιτών,πρακτίκα δηλάδη την οικονομική επιβάρυνση της Ελλάδας και των Κωνσταντινοπολίτων, αφόυ οι περιουσίες αυτών ήταν κατά πολύ υψηλότερες από αυτές των μουσουλμανικών αγροτικών πλυθησμών της Θράκης.Παράλληλα ο προσδιορισμός των etablis άλλαζε ανάλογα με το πόσο ευνοϊκές ήταν οι περιστάσεις για τους Τούρκους.Από τους κάτοικους της Κωνσταντινούπολης πριν το 1918 κα που τώρα μέναν στην Πόλη στου κάτοικους που βρίσκονταν τη μέρα της συμφωνίας στη πόλη, ο αριθμός αυτών μειωνόταν σταθερά.Κι επιπλέον η Τουρκία ζητούσε οικονομικές αποζημιώσεις.Τελίκα επτεύχθηκε η συμφωνία με περίπου 110.000 Έλληνες να παραμένουν σε τουρκικό έδαφος και από αυτόυς οι 100.000 Κωνσταντινοπουλίτες, και οι υπόλοιποι Ίμβριοι και Τενέδιοι.106.000 Μουσουμάνοι παρέμειναν στην Ελλάδα.Παρόλαυτα, οι Έλληνες της Τουρκίας ήταν ανώτεροι σε πολιτισμικό επίπεδο, κάτι που τους έκανε πολυτιμότερους για την Ελλάδα από οτι ήταν οι Θρακίωτες Μουσουλμάνοι για του Τούρκους.Η Τουρκία το εκμεταλλεύτηκε αυτό σταθερά.

ΠΟΙΟΣ ΗΛΙΑΚΗΣ;

Σήμερα το πρωί στην εκπομπή τ'ων κυρίων Καμπουράκη και Οικονομέα στο ΜΕΓΚΑ ήταν καλεσμένοι ο πρώην Α.ΓΕΝ κύριος Αντωνης Αντωνιάδης,ο βουλευτης της ΝΔ Κερκύρας Νικος Γεωργιάδης και εκπρόσωπος τύπου του ΛΑ.Ο.Σ Άδωνις Γεωργιαδης.
Εκει λοιπόν όπου έβλεπα τους τρείς ανδρες να μιλούν σε πολυ οξυ υφος ξαφνικα ολη η ελληνικη πραγματικότητα και η έλλειψη ιδανικών της κοινωνιας μας αποκαλυφθηκε.
Ο Άδωνις αρχίζει μία φράση και λέει"Μετά τον φόνο Ηλιάκη..." και τον διακόπτη ο ναυαρχος και πρώην Α.ΓΕΝ λέγοντας οντως με απορια"ποιος Ηλιακης?"...